Ik moet iets bekennen. In deze tijd van het jaar stromen de cadeautjes de winkels uit in onze schoten. Terwijl de kinderen en wellicht ook de volwassenen helemaal warm lopen voor sinterklaasavonden waarbij de pakjes in een wasmand voor de deur staan of met kerst de aandacht voor de versierde kerstboom wordt verschoven naar dat wat het glimmende inpakpapier er onderliggend probeert te omhullen, heb ik hier nooit zoveel mee gehad. Maar dan vandaag op 8 december om 7:00 ‘s ochtends, een random dag, wordt mijn lichaam na een diepe nachtrust in één ogenblik wakker.
Cadeau’s, it’s not my cup of thee. Tenminste dat is wat ik altijd heb gedacht. De voorspelbaarheid van de gegeven voorwerpen maken het dat ik het niet meer zo speciaal vind. Met sinterklaas worden er vaak al lootjes getrokken waarbij we onze wensen vooraf kenbaar maken. En het is vaker regel dan uitzondering dat je ook datgene krijgt waar je naar smachtte. Het lijkt niet veel te verschillen van de verjaardagspresentjes. Het is voor mij soms een gevalletje van ‘geld uitwisselen’. Met het uitdelen van al deze spullen ervaar ik ook nog wel eens het ongenoegen gevoel van hebzuchtige materialisme. Wetende dat ik mij begeef in een omgeving waar we het financieel voorspoedig hebben en ik het absoluut iedereen gun deel te kunnen nemen aan deze toch ook zeker gezellige tradities, voor bij wie het geld niet op de rug groeit.
Mijn lichtelijke weerstand voor cadeaus werd een paar jaar geleden al zichtbaar bij het lezen van de 5 liefdestalen. Je weet wel, de 5 talen die onze voorkeuren voor het uiten en ontvangen van liefde verwoorden. Er blijken 5 vormen te zijn; positieve woorden, tijd en aandacht, cadeaus, dienstbaarheid en lichamelijke aanraking. Ik heb de talen er laatst nog even bij gepakt. Even scannen of ik de liefdestaal van mijn dierbaren ken én toepas. Het zou toch zonde zijn als ik mijn eigen favoriete liefdestaal op hen projecteer, terwijl zij pas mijn waardering voor hen voelen bij een totáál andere taal. Fijn als we elkaar een beetje kunnen verstaan. Met stipt op 1 is mijn liefdestaal; lichamelijke aanraking. Oeeh, ja. Net die ene aai over de rug, een knuffel, een streling en het liefst nog een hele avond gekriebelt worden op mijn hoofd. Mijn emotionele bankrekening wordt hup in één keer gevuld. Cadeaus daarentegen, ik kon het nooit zo goed begrijpen. Je kan liefde toch niet kopen?
Langzaamaan besef ik dat het niet gaat om je eigen financiële bankrekening te plunderen en over te zetten naar de emotionele bankrekening van de ander. Bij cadeaus gaat het niet om de geldwaarde. De achterliggende gedachte dát is wat het waarde geeft. Mijn lief heeft voor mijn eerste gezamenlijke verjaardag een stok gegeven, waarin hij handmatig mijn persoonlijke kernwaarden heeft gegrafeerd. De volgende verjaardag kreeg ik een headphone met noice cancelling, wel zo handig voor wanneer ik mijzelf wil afsluiten van prikkels tijdens mijn uitvalklachten. Tijdens mijn opleiding voor Systemisch werken, lag er een set van poppetjes bruikbaar voor een tafelopstelling, voor mij klaar. En nadat ik mijn eigen frustratie een keer op hem heb gebotvierd, kwam hij met een kleurrijke bos bloemen terug. Ik word hier vandaag om 7 uur ’s ochtends weer aan herinnert. Terwijl ik de keuken inloop zie ik op het aanrecht twee gekookte eitjes en een komkommer op het aanrecht liggen. Tussen deze eetwaren ligt een handgeschreven briefje: ‘Het soepje was heerlijk 
2 gekookt eitjes voor jou. Wij leven & eten gezond 
Je bent zo mooi! Alleen maar liefde!’Op deze momenten sta ik met mijn mond vol tanden en mijn ogen vol met tranen. Ik voel mij gehoord en gezien, oftewel geliefd. Een behoefte die we diep van binnen allemaal met ons meedragen. Iedereen heeft zijn persoonlijke liefdestaal, de taal waarmee hij of zij het liefste wordt aangesproken om zich geliefd te voelen. Lichamelijke aanraking is en blijft voor mij het belangrijkste…maar ik moet bekennen dat de liefdestaal ‘cadeaus’ van nummer 5 toch opschuift naar een paar stappen hoger op de rangorde. Want, ja bij dit soort cadeaus word ik een zachtgekookt eitje.
