Hoe verleidelijk is het om telkens weer een beslissing te willen nemen op het moment dat je vastloopt. Dit geldt in ieder geval wel voor mij. Juist wanneer ik vol zit in mijn hoofd en mijzelf telkens blijf afvragen ‘hoe’, wil ik rigoureus beslissingen nemen. Ik wil noodzaak creëren, ik wil actie, ik wil stappen zetten. Maar het enige wat er gebeurd is dat ik verder van mijzelf en mijn omgeving af kom te staan.
Ik zit dit weekend op een mooi terras in een klein dorpje in Friesland. De bootjes varen achter mij langs terwijl ik op een rietenstoeltje een wit wijntje voor mij heb staan en mijn vriend aan mijn rechterhand idem dito probeert te ontspannen. We zijn vrijdag met een camper, voorheen een klein bedrijfsbusje, weggereden. Ik zou vrijdag direct uit het gesprek van het UWV de knop omzetten en gaan genieten. Ook mijn vriend kwam rechtstreeks uit zijn werk, pakte snel zijn kleding tas in en gooide dit op de achterbank. Hup, gas erop en weg waren we.
Terwijl we naast elkaar in de zon zitten kunnen we maar moeilijk met elkaar verbinden en genieten van de omgeving. Als ik voor mijzelf spreek; ik zit vol in mijn hoofd. Het UWV heeft de dag ervoor mij opnieuw 100% arbeidsongeschikt verklaard. De verzekeringsarts in kwestie was positief gestemd over mijn verlangen zelfstandig ondernemer te worden. Hierop volgden mijn hersenspinsels die mij het weekend vergezelden: ‘Hoe ga ik mijn eigen geld verdienen?’, ‘Hoe creëer ik noodzaak een eigen bedrijf op te zetten?’ en ‘Hoe ga ik de discipline vinden hier gestructureerd aan te werken?’. Mijn vriend wijst mij erop dat ik niet in de juist energie zit om hier, op dit moment, over na te denken of in te handelen. De dobbelstenen worden op tafel gelegd en tijdens een fanatiek spelletje yahtzee genieten we toch nog even in het moment.
Maar wanneer we later worden leeggezogen door schreeuwende kinderen rijdend op skelters, een 60 km lange fietstocht over een uitzichtloze weg en een verstoorde nachtrust door tientallen vliegen die om 4:00 uur ’s nachts plaats nemen op ons gezicht, beslissen we dat dit weekend ons ook niet de juiste energie geeft. We houden het voor gezien en komen een dag eerder thuis. Op het moment dat onze billen onze eigen vertrouwde bank raken in onze lichte woonkamer (waar we eveneens rechtop kunnen staan!), hebben we voor het eerst dit weekend beiden een brede glimlach op ons gezicht. Onze glimlach wordt echter snel verstoord door gedachtes. Het weekendje weg met de camper was een voorbode op onze droom volgend jaar langere tijd in een huis op wielen de vrijheid na te jagen. ‘Valt onze droom nu in duigen?’ en ‘Wat gaan we doen met onze camper vakantie die volgende week gepland staat?’. We stappen in de valkuil tientallen vragen te willen beantwoorden en vroegtijdige conclusies te trekken. En ditmaal verras ik mijzelf: ‘Zitten we nu in de juiste energie om hier keuzes in te maken?’.
Een slaak van verzuchting. We hoeven ons niet vast te houden aan onze gedachtes. We hebben alleen maar te zorgen dat we in de juiste energie terecht komen. Ik dans en spring de woonkamer rond en weet dat ik vanuit deze positieve energie weer tot nieuwe geweldige ideeën en stappen kom!
