‘Wie ben ik zonder werk?’ Het blijft als 3- jarige uitkeringsgerechtigde een terugkerende vraag voor mij. Afgelopen week heb ik daarentegen weer even mogen proeven aan een 9 tot 5 werk mentaliteit. De wekker werd gezet, ik maakte mij klaar, verbond mij aan een doel én werkte zelfs samen met ‘collega’s! De beloning werd niet gevonden in loon, maar veel mooier; in dankbaarheid.
Gisteravond werd het gedane arbeid gepresenteerd. Na dagen lang zwoegen (schuren, verven, plamuren, schrobben, boren én met grof geweld behang verwijderen) kwam mijn buurman thuis. Hij was er een paar dagen op uit weggeweest en had geen idee wat er in diezelfde periode in zijn woning had afgespeeld. Terwijl hij de voordeur opent, staan wij, de klussers, achter een muurtje verstopt. Bij binnenkomst horen we hem als eerste opmerken; ‘Huh, mijn kastje is weg!’. Terwijl hij om de hoek komt, springt hij van schrik bijna tegen het plafond aan. ‘Tadaaa’, roepen wij in koor en wijzen naar zijn woonkamer die een totale make-over is ondergaan.
Ik kwam op het idee om de buurman, gekscherend noem ik hem wel eens de conciërge van ons gebouw, te verrassen. Hij is degene die altijd met zijn kluskoffer voor de buren klaar staat; lampen worden opgehangen, fietsen worden gemaakt, wat je maar kan bedenken en hij helpt ons uit de brand. Niet heel gek dat hij geen tijd meer overhoudt om voor zichzelf het een en andere op te knappen. En er is niks aan gelogen, zo’n opknapbeurt is wel erg hard nodig! Foeilelijke gele kozijnen, ouderwetse glazen meubels, zijn interieur lijkt uit een hele andere tijdperk af te stammen. Zodoende heb ik de buren opgetrommeld om in shifts iets voor hem terug te doen.
De klusdagen voelde voor mij dus echt als werken en zo kon ik voor lange tijd mijn terugkerende vraag ‘Wie ben ik zonder werk?’ eens omdraaien naar ‘Wie ben ik mét werk?’. De streber in mij was in volle glorie aanwezig. Ik werd ermee geconfronteerd dat ik weer meer werk gedaan wilde krijgen dan haalbaar was binnen het tijdsbestek dat we hadden. Ook mocht ik mijzelf eraan helpen herinneren dat het vooral léuk is om te doen en ik niet tot het gaatje hoef te gaan. Ik werd onuitgesproken benoemt tot leidinggevende van het project; aansturen, uitleggen en overzicht houden. Dat beviel mij eigenlijk best prima, maar vooral het sámen werken, fijne kluscollega’s om mij heen te hebben. Héérlijk vond ik het!
Het was zo fijn om weer eens te werken en dat is precies de reden dat ik twee weken geleden in een kantoortje in Amsterdam met mijn loopbaancoach zat te brainstormen wat voor werk ik ga uitvoeren op mijn goeie dagen. ‘Waar zou je mee naar huis willen gaan?’, vroeg ze mij. ‘Ik zou één pakkende zin willen hebben, iets waar ik volledig achter sta en aan de hand hiervan mijn keuzes kan baseren. Een missie statement’. Terwijl ik op een stoel plaats neem brengt zij mij in een diepe meditatie. Intuïtief spreek ik enkele woorden uit. ‘Kom thuis, op de plek waar je alles van jezelf mag laten zien’, hoorde ik mijzelf zeggen. Ah, thuiskomen. Ja, dát is het. Het huiswerk om mijn missie verder uit te werken ligt nog even te verstoffen. Het wordt iets in de trant van; thuiskomen bij jezelf, thuiskomen bij anderen en thuiskomen in je huis.
Ja…Thuis komen in je huis. Misschien was dat wel het állermooiste van de afgelopen dagen. Het voelde als missie gedreven werk!
