Uitgeput zit ik achter de laptop. Ondanks dat ik de hele ochtend op bed heb gelegen en mijn vrijwilligerswerk voor vanmiddag heb afgezegd, ben ik moe. Ik ben weer terug geroepen door mijn lichaam. Het was te verwachten na de overuren die mijn hoofd de afgelopen dagen heeft gemaakt. Mijn streven naar groei heeft mij vandaag letterlijk stil doen staan.
Ik strompel twee verdiepingen naar beneden. Het touwtje van de benedenbuurman zit in de deuropening, waardoor ik onuitgenodigd bij hem naar binnen kan lopen. Normaliter kondig ik mijn aanwezigheid enthousiast aan, maar nu komen mijn woorden niet over mijn lippen heen. De enige geluiden die worden geproduceerd ontstaan doordat ik naar de deurpost grijp nadat ik met mijn voet achter een drempel blijf haken. Het blijft bijzonder rustig in de woonkamer, ditmaal komt er geen buurman of buurvrouw de ruimte binnen gestormd, waardoor mijn buurman een kijkje komt nemen in de gang. Wanneer hij mij met betraande wangen wankel ziet staan, slaat hij liefdevol een arm om mij heen. ‘Mag ik een uurtje bij jou zijn?’, vraag ik hem. Het voelt toch even spannend om mij zo kwetsbaar aan hem te laten zien, maar wat heb ik een behoefte om even in een vertrouwde omgeving te zijn. Mijn buurman nodigt mij binnen uit. Samen bewegen we ons naar de bank waar ik heerlijk languit mag liggen en mijn hoofd kan rusten op de vier kussens die opgestapeld tegen de armleuning liggen. ‘Weet je waardoor je nu weer last hebt?’. Verdwaasd kijk ik voor mij uit. Ik heb geen tijdsbesef, maar mijn gedachtes vertellen mij dat ik zo meteen weer kan reageren op de vraag die mij wordt gesteld. Eerst wil mijn lichaam het standaard riedeltje nog afmaken; de wegraking wordt opgevolgd door een plotselinge kreet van pijn, mijn ademhaling die overslaat en mijn spieren die hardnekkig verkrampen. Als laatste lig ik als een kind dat overstuur is te trillen en te schoppen op de bank. Wanneer ik weer kort een helder moment heb, deel ik met mijn buurman dat ik mijzelf weer een druk heb opgelegd en mijn gedachtes zich in volle vaart afwisselen.
Mijn buurman luistert aandachtig naar wat ik te vertellen heb. Ik verkondig dat ik stappen zet in het starten van een eigen bedrijf., want ik wil zo graag in de nabije toekomst onafhankelijk zijn. Vaarwel uitkering! Ik heb daarom ondersteuning gevraagd in mijn netwerk, ik heb mij aangemeld bij de 365 business tribe en ik volg diverse Webinars. Het ene moment visualiseer ik mijzelf als coach; als systeemopsteller in de natuur wil ik anderen helpen dichterbij zichzelf komen. Het andere moment wil ik mensen interviewen en hun meeslepende kwetsbare verhalen delen met de wereld. Of ik wil verder duiken in de wereld van presenteren en schrijven. De post- it’s en A4 papier vliegen in het rond, diverse WORD bestanden staan open en ik scrol urenlang door het internet. Hoe krijg ik meer volgers?, wie is mijn ideale klant?, hoe bouw ik een website?, wat is mijn bedrijfsnaam?, hoe maak ik gebruik van de juiste kanaal?, wat is mijn WHY? en hoe ga ik hier in vredesnaam mijn geld mee verdienen?. Mijn buurman wijst mij op één cruciaal punt.
‘Je bent net begonnen met schrijven, ga daarmee verder. De rest komt vanzelf op je pad’. En zo zit ik een paar uur later weer van mij af te typen. De woorden die op het beeldscherm verschijnen, scheppen helderheid in mijn hoofd. Er komt langzaam weer ontspanning in mijn lijf. Ik wil soms zo veel voor in de toekomst, dat ik weer vergeet dat ik op dit moment alleen maar wil schrijven.
