‘Ik zal in het verslag moeten opnemen dat je niet alles benut voor je herstel’. ‘Ik zie dat je veel onderneemt en uitprobeert, maar wij moeten jouw stappen naar herstel beoordelen aan de hand van de reguliere zorg’, aldus de verzekeringsarts van het UWV. Het begint bij mij van binnen te borrelen. Ik zal mij dan nog wel even meebewegen met het systeem, maar niet voordat ik ben opgestaan voor de ‘kwakzalvers’ en ‘geld kloppende guru’s’ die mij tot grote hoogtes brengen!
Vanaf het moment dat ik ziek werd, kwam ik in de mallemolen van het zorgstelsel terecht. De eerstelijns- werd opgevolgd tot de tweedelijns- en vervolgens de derdelijnszorg. Een huisarts, psycholoog, psychomotorisch therapeut, psychiater, neuroloog noem het allemaal maar op, ze zijn allemaal de revue gepasseerd. Ik was voorheen zelf hulpverlener, maar nu zat ik plots aan de andere kant van de tafel en was ík de cliënt. Het duurde niet lang totdat ik boos verkondigde dat ik zelf niet meer de titel van hulpverlener wilde dragen. Ik had moeite met alle bureaucratie, lijstjes die werden afgevinkt en gesprekken van ‘hoofd tot hoofd’ zoals ik ze noem. Ik reageerde opstandig en denigrerend wanneer ik met een ‘bal in de gymzaal stond te spelen’. Ik zag het nut er niet van in. Natuurlijk ligt het ietwat genuanceerder. Omdat het nog niet bekend is hoe mijn stoornis, FNS, precies werkt en er nog geen evidence based behandelprotocol voor is, is het ook lastig te zeggen wat wel of niet werkt.
Ik ben er in ieder geval op gebrand dat mijn hersenen weer naar behoren gaan functioneren. Daarom ben ik zelf de mensen gaan opzoeken waar ik van wilde leren. Zij bevonden zich meer in de hoek van de alternatieve geneeswijzen en persoonlijke ontwikkeling. Hier ging en ga ik op aan. Het schoot mij dan ook in het verkeerde keelgat toen de verzekeringsarts mij afgelopen week verkondigde dat de stappen die ik in deze richting zet zich mogelijk meer bezig houdt met symptoombestrijding. De reguliere zorg zal volgens hem meer de kern aanpakken. Dit staat haaks op mijn persoonlijke ervaring en zienswijze. Ik werd dan ook niet heel enthousiast toen hij mij op het hart drukte om de laatste mogelijkheid binnen de reguliere zorg aan te grijpen; een behandeling bij een expertisecentrum. Het is weliswaar vanuit het systeem waarin wij leven heel goed te begrijpen. Het is geweldig dat we in Nederland een uitkeringsstelsel hebben, waardoor ik tijdens mijn ziekte verzekerd ben van een basisinkomen. En het is ook meer dan begrijpelijk dat ik hiervoor aan bepaalde voorwaarden moet voldoen. We zijn het er beiden over eens dat ik alles op alles moet zetten om te herstellen. Alleen betekent dit, helaas, in zijn woorden: alle stappen doorlopen binnen de reguliere zorg.
Toegegeven, mijn woorden jegens de reguliere zorg zijn tot aan hier nog wat doordrenkt van negativiteit. Het is niet mijn intentie het in een kwaad daglicht te zetten. Laat ik voorop stellen dat mijn weerstand en frustratie mij voornamelijk doet beseffen dat dit een enorme energie- en inspiratiebron is. Het brengt mij naar datgene wat wél bij mij past. Na de woorden van de verzekeringsarts voel ik dan ook vooral de behoefte en noodzaak nog meer mijn waardering, trots en blijdschap te uiten voor degenen die mij de afgelopen jaren, hetzij direct of indirect, in korte ontmoetingen of langdurige trajecten, een enorme boost hebben gegeven in mijn herstel- en ontwikkelingsproces! Ik hoop in de nabije toekomst bij jullie in de lijn te kunnen gaan staan, de lijn van ondernemers die ‘buiten de kaders’ van grote betekenis zijn.
