Ik verlang niet naar Zelfstandig ondernemen, met de nadruk op zelfstandig.
Ik hoor mijzelf in de podcast met @WendyRaakt zeggen dat ik mijn bedrijf ‘Raakbaar’ uit noodzaak ben gestart. Ik wil het allerliefste financieel onafhankelijk zijn, loskomen van mijn uitkering. Pas aan het eind van het gesprek belicht ik nog kort mijn werkelijke missie: Raakbaar zijn. ‘Ik geloof dat door ons raakbaar op te stellen er warme, liefdevolle verbindingen ontstaan. Voor nu en voor latere generaties.’ Blijkbaar is mijn missie ondergesneeuwd aan mijn behoefte voor het aannemen van een nieuwe identiteit om mijn zelfwaarde te verhogen. Ook al voelde ik dat het niet helemaal klopte, sprak ik met opgezet enthousiasme van de week een spraakbericht in, in de familiegroepsapp: ‘Ik heb mijn eerst betalende klant!’. Zo, nu zullen zij zien dat ik wél wat waard ben, dat ik na 4 jaar ziekte opgekrabbeld ben en mijn eigen boontjes ga doppen als zzp’er.
Auch, het geeft mij buikpijn.
Het boek van Dorothee Loorbach ‘BLUT.’ komt precies op het juiste moment op mijn pad. ‘Ik ken bijna geen zzp’ers die voor zichzelf zijn begonnen omdat ze ondernemer wilde worden. Ik ken vooral mensen die het om wat voor reden dan ook niet gered hebben in loondienst..’. Voor het allereerst gebrúik ik het boek dat ik aan het lezen ben; zinnen worden onderstreept, grote uitroeptekens en eigen inzichten worden toegevoegd. Één zin in het bijzonder krijgt de aandacht: ‘Wil je ergens vandaan of ergens naartoe?’. Raak.
Het werd mij héél duidelijk dat ik ergens vandaan wilde. In loondienst, binnen een bedrijf werken, dat zou mij niet meer lukken. Mijn klachten zijn onvoorspelbaar, ik ben te fijngevoelig, ik kan niet mee in een structuur, ik ben 100% arbeidsongeschikt verklaard dus geen bedrijf zal met mij willen werken. Allemaal overtuigingen die maakten dat ik mij heb ingeschreven bij de Kamer van Koophandel.
En toen was daar van de week de trainingsdag van @Jawilightyourlife, vol systemische oefeningen en opstellingen. De ochtend had ik niet deel kunnen nemen vanwege uitvalklachten, de middag stond ik toch midden in de natuur met de groep oefeningen te doen. We gingen terug naar een moment waarbij er over je grenzen heen is gegaan. Voelen. Mijn lijf wilde mij beschermen voor de pijn die ik voelde, whop, ik vertrok weer door uit te vallen. Ik ademde er doorheen, werd liefdevol gesteund en kwam weer ‘terug op aarde’. De verdieping werd opgezocht. ‘Wat heb jij jezelf vertelt n.a.v. dit moment? Welke belemmerende overtuiging heb je gecreëerd?’.
‘Ik moet het alleen doen en ik kan het niet alleen. Niemand beschermt mij en ik kan mijzelf ook niet beschermen’.
Met deze diepgewortelde overtuiging is het niet heel vreemd dat ik denkt dat ik niet kán werken met anderen. Daar zal over mijn grens heen worden gegaan en ik zal niet bestand zijn mijzelf te beschermen. Uitkomst; zelfstandig ondernemen. Maar ook dit verlangen voél ik niet.
Ik werd juist als een pup zo blij toen @WendyRaakt voorafgaand aan de podcast even tussen neus en lippen door dropte dat ze wel een samenwerking zag zitten tussen mij en iemand die zij kende. JAAA, gilde ik van binnen. Pas na de podcast, kwam ik er even met haar hierop terug. Mijn raakbaarheid werd zichtbaar. In tranen bespraken we of ik wel degelijk in hart en nieren een ondernemer bén of wil zijn. Of wil ik samenwerken? Of wil ik samenwerken omdat ik denk dat ik het niet alleen kan? Wil ik beschermd worden? Die avond bleef ik achter met één en al verwarring.
Terug naar de trainingsdag. Mijn belemmerende overtuiging werd opgesteld door een representant. Deze vrouw die stond voor ‘Ik moet het alleen doen’ ging recht voor mij staan. Ik keek haar ook recht aan, met mijn hoofd knikkend: ‘Dit is waarheid’. Gedurende de opstelling kwam er een andere representant in het veld. Wauw, wat was zij fijn. ‘Ik heb de behoefte om als een onzichtbare doek om je heen te vallen’, zegt ze. Precies dat. Bescherming. Ik liet haar toe en gaf haar, en daarmee mijzelf een intense knuffel.
De dag werd afgesloten met een simpele, prachtige oefening. Elke deelnemer zal een moment midden in de groep gaan staan en zijn of haar nieuwe helpende overtuiging benoemen. De rest zal luisteren en afsluiten met een oorverdovend applaus. Ik liep de groep binnen. Nam de tijd om iedereen één voor één aan te kijken. Dit was gelijk mijn oefenruimte. Te midden van vele mensen, met alles wat daarmee van hen bij mij binnen komt. Ditmaal kon ik mijzelf beschermen en laat dat nu mijn nieuwe helpende overtuiging zijn. Volmondig verkondigde ik ‘Ik kan mijzelf beschermen!’
Voor degenen die dit nog wilden, trokken vervolgens de badkleding aan en dipten in het natuurwater. Het water waar ik nu al enkele weken achtereenvolgend in stap, laat het ook zien. Mijn lijf, mijn mindset, ik kan het beschermen. En tegelijkertijd ervaar ik de verbinding en euforie het allermooiste wanneer ik dit met gelijkgestemden doe.
Nu weet ik nu waar ik niet meer van weg wil, maar waar ik naartoe wil!
‘Ik wil het samen doen.’ Ik kan mijzelf wél beschermen in systemen. Niet alleen als ik alleen in de natuur ben. Laat duidelijk zijn dat ik het opstellingenwerk prachtig vind! Het is hetgeen waar ik al mijn tijd en energie in wil stoppen! Het is alleen geen noodzakelijk kwaad meer om mijn bedrijf alleen neer te zetten. Ik heb een keuze. Ik manifesteer. Ik manifesteer het om sámen te doen en dat kan ik!
Daarom aan jullie de oproep:
Voel jij dat jij of jouw organisatie dezelfde missie uitdraagt? Is er interesse in de (systemische) opstellingen die ik geef in de natuur? Voel jij hierin raakvlakken? Voel jij dat wij in contact mogen komen met elkaar? Kan er gespard worden voor een samenwerking, waarbij ik kan aanhaken of jij bij mij? In loondienst of samen ondernemen, de vorm ben ik nog niet over uit. Maar laten we er samen naar kijken.
Laten we ons samen raakbaar opstellen, want hé, dáár zit de verbinding waar ik zo voor pleit! 😊
