Het was ’s avonds na het avond eten vaste prik. Mijn vader kroop onder de deken voor zijn standaard dutje voorafgaand aan het melken van de koeien en mijn moeder was in de weer met het afruimen van de tafel en de afwas. En ik? Ik sneakte weg naar het kantoortje. In de kleine rechthoekige kamer in het achterhuis zou ik straks aan mijn huiswerk gaan zitten. Maar eerst moest ik de twee zwarte bureaustoelen op de foeilelijke bruine vloerbedekking verplaatsen en de geluidsboxen aan mijn computer koppelen. Op deze manier was ik klaar voor míjn moment: dansen!
Ik bewoog mij tussen drie bureaus die overladen waren met papierwerk en de twee computers met openstaande bestanden die geduldig wachtten tot er weer verder werd getikt op het toetsenbord. Ik lag op de grond, sprong in de lucht, leunde op de tafels en stootte gemiddeld drie keer mijn voeten aan de wieltjes van de bureaustoelen. Ik genoot het meeste van de lange avonden, wanneer het licht plaats maakte voor de duisternis. Het prachtige uitzicht vanuit het grote raam naar de weilanden, het bos en de voorbij komende reeën werd mij hierbij ontnomen. Maar er was één ding wat mij net zoveel vreugde bracht; mijn eigen spiegelbeeld weer gekaatst op de ruit. Ik zag mijzelf de mooiste, lelijkste of gekste bewegingen maken. Keer op keer was het een bevrijdend gevoel wanneer ik ontdekte dat mijn eigen genoeg is, perfect zelfs. Er kwam een ongekende zelf liefde naar voren, die zich amper durfde te tonen in aanwezigheid van een ander. Er kwam ruimte voor mijn bewegingen zoals ik ze wilde maken, aanrakingen zoals ik ze wilde voelen en een schaamteloze liefdevolle en sexy blik naar mijn spiegelbeeld.
Ook vandaag worden mijn bewegende ledematen gereflecteerd, ditmaal door de spiegel in de woonkamer. Het is een ouderwetse avond zonder make-up, in mijn meest chille kleding en met mijn eigen gezelschap. De laptop op de ronde eettafel laat nog wel even op zich wachten. De klanken binnen de vier muren verroeren mij. Het geeft mij opnieuw een gevoel die ik niet onder woorden kan brengen. Ik kan proberen letters te typen, maar dit doet onder aan de trillingen in mijn lichaam. Ik uit het door te dansen, maar ook hierin schieten mijn bewegingen tekort. Het is in ieder geval op dit moment de meest pure vorm om mijzelf uit te drukken. En wat levert mij dit een heerlijke jeugdige vreugde op!
