Terwijl we samen in bed liggen, ik mijn hoofd op zijn borst laat rusten, verkondig ik hem dat het vanuit mijn kant niet stroomt. De liefde voor hem, ik voel het even niet. Niet gek dat hij ook laat weten mijn blik in mijn ogen te missen als ik naar hem kijk en eerlijk gezegd mis ik die zelf ook. Ik merk dat ik zelfs met minder lof over hem begin te spreken richting mijn vrienden. In de gesprekken die ik met ze voer zijn kleine irritaties hoorbaar richting mijn lief.
Gisteravond wist ik het zeker. Ik werd bevestigd in mijn gevoel toen ik naar onze badkamerdeur keek. Diverse quotes en herinneringen staan her en der op de deur geplakt om ons aan de mooie en helpende dingen in het leven te herinneren. Één vel daarvan is uit de 365 dagen succesvol kalender gescheurd, het betreft een checklist voor een super relatie. In één oogopslag kan ik zien hoe onze relatie ervoor staat door elk punt met ja of nee te beantwoorden. Ik scan snel enkele punten:
– We verrassen elkaar met kleine en grote dingen
– We maken tijd voor elkaar
– We spreken groots over elkaar
– We maken onze relatie het belangrijkste van alles
– We benoemen elke dag dat we een superrelatie hebben
Bij het lezen volgen mijn gedachtes al snel op en concludeer ik: ‘Nee, het is geen superrelatie’. Ook dit krijgt mijn vriend de daaropvolgende minuten van mij te horen. Hoe meer ik mijn gedachtes met hem deel en in het onderwerp stap, hoe verwijtender het wordt. Zelfs wanneer hij zijn verantwoordelijkheid pakt in zijn aandeel in de relatie om daarna ook mijn stuk hierin te belichten, verwerp ik elk goed bedoelde poging. ‘Mag het ook even over jou gaan?’. Nee, het gaat nu echt even over de dingen waarin hij voor mijn gevoel tekort in is geschoten!
Het duurt even, maar dan probeer ik te verwoorden wat ik nodig heb om weer in verbinding te komen. ‘Ik heb het nodig om tijd samen door te brengen’, zeg ik. ‘Dat wil ik ook en ik heb de komende dagen ook even tijd voor mijzelf nodig’, is zijn reactie. Hm, het klinkt mij eigenlijk niet zo gek in de oren. Misschien heb ik ook wel even tijd voor mijzelf nodig. Zo ontstaat er ineens een kleine opening vanuit mijn kant. ‘Ik heb de laatste twee weken ook ontzettend veel chocola gesnaaid en daarmee alles vermeden om zelf te kunnen voelen’, geef ik toe.
Het zet mij in beweging om vandaag voor de allereerste keer mijzelf een massage te gunnen en wel meteen! Van ‘ik voel het even niet’, was gedurende de massage absoluut geen sprake meer van. Ik voelde heel veel! Mijn verzuurde spieren in mijn schouders werden goed aangepakt, naast de zachte en duidelijk aanwezige strelingen die mij terug in mijn lichaam brachten. Nadat ik weer ben bijgekomen, rechtop ben gaan zitten en een glaasje water heb gedronken, deelt de masseuse mij mee: ‘Je lichaam gaf mij aan dat je veel aanwezigheid nodig hebt’.
Zie je nou wel. Bij thuiskomst verwijt ik opnieuw mijn vriend dat ik aanwezigheid nodig heb en dit bij hem mis. Opnieuw geeft hij een aanzet: ‘Hoeveel ben je aanwezig geweest bij jezelf?’. Auch, ineens dringt het tot mij door. Wanneer je met één vinger naar een ander wijst, wijs je met drie vingers naar jezelf. Misschien heb ik ook niet zo groots over mijzelf gesproken, heb ik ook niet veel tijd voor mijzelf vrijgemaakt en stond mijn gezondheid ook niet even op één. Al mijn kritiek had geen betrekking op hem en onze relatie. Het ging over mijn superrelatie met mijzelf. Ja, het mag nu ook even over mij gaan.
