Nee, ik wil niet. Nee, ik durf niet. Aargh, maar ik verlang er zo naar. Mijn handen blijven in de lucht hangen. Als een vlieg dat stil lijkt te zweven op één vast punt, blijven mijn handen ook daar waar ze zijn. Het is te eng. Mijn hoofd mij wil mij beschermen en kiest ervoor om te bevriezen. Ik verroer mij niet meer.
Het thema tijdens de laatste basis trainingsdag Systemisch werken in de Natuur bij Jawi Light Your Life is voor mij ‘overgave en ontvangen’. We starten met een meditatie waarbij we in contact komen met ons aannemend en gevend hart. Hoe leuk! Ik visualiseer een gordijntje tussen mijn schouders. Daar waar het aannemend hart zit. Het gordijntje gaat open en er komt een lichtstroom als een gekleurde regenboog bij mij binnen. Het vervult mij. We worden gevraagd om ons gevend hart te openen; we gaan doorgeven. Ai, hier heb ik iets meer moeite mee. Ik ben eindelijk vervuld en dan alles alweer weggeven? Hih, het gevoel van tekortkomen wordt geraakt.
Maar dan tijdens de lunchpauze, terwijl iedereen in een kringetje zit en haar guilty pleasures of healthy food habits verorbert, verplaats ik mij naar het open veld. Duizenden, miljoenen, triljarden zandkorrels komen hier bij elkaar en ik druk ze in één beweging plat onder mijn lijf. In deze grootse, natuurlijke zandbak lig ik als een zeester op mijn rug met mijn benen en armen gespreid. Plots begint de zon te stralen, het lijkt wel de lichtstroom zoals ik mij zojuist in de meditatie had gevisualiseerd. Ik neem de warmte in mij op. En dan een windvlaag. De losvliegende zandkorrels belanden in mijn kleding, haren en ook in mijn mond begint het te kraken. De wind neemt de zonenergie met zich mee. Terwijl ik mij overgeef ervaar ik overvloed, ik mag de stralen ontvangen en er is genoeg om door te geven.
Zo, dat ging mij uiteindelijk nog best makkelijk af. Ontvangen en aannemen. Ik zou bijna ‘check’ roepen en het hierbij laten. Maar we gaan er nog even op door. Hoe voelt het als iemand achter je staat, haar hand tussen je schouderbladen legt. Kan je ook dan ontvangen? Hm, in mijn geval is dat moeilijker. Ik voel op dezelfde plek een steek. Het liefst wil ik dat ik daar even flink gekraakt wordt door een chiropractor. Want god, wat zit het er ineens vast. And at last but not least, nog even een oefening waarbij we écht mogen ontvangen. De belofte wordt gemaakt dat het een succeservaring wordt. Nou, dat stelt mij nog iets gerust. Maar om te kunnen ontvangen, hebben we zelf wel één duidelijke taak; uitreiken.
En zo plet ik opnieuw zandkorrels, ditmaal onder mijn billen. Terwijl ik mij comfortabel in een kleermakerszit probeer te wurmen, volgt een cursist mijn handelingen en zit ook zij recht voor mij in dezelfde houding. Ik mag mijn ogen gaan sluiten en mijn handen voor mij openen met mijn handpalmen naar boven gericht. Alsof ik een cadeau’tje aan ga pakken. De cursist voor mij houdt haar handen hoger met haar handpalmen naar beneden gericht. De opdracht is om centimeter voor centimeter mijn handen naar haar handen toe te bewegen. Wanneer mijn handen exact onder haar handen gesitueerd zijn, dan pas mogen ze elkaar aanraken. Tot hier lijkt het peanuts. Maar wanneer ik de cursist niet meer als cursist zie, maar haar bombardeer tot één van mijn dierbaren, verandert de hele dynamiek. En zo zit ik dus op een gegeven moment met mijn handen zwevend in de lucht. ‘Ik wil haar handen helemaal niet voelen!’, zeg ik tegen mijzelf om mij te beschermen tegen de angst voor afwijzing. Er wordt een hand op mijn schouder gelegd. De trainer heeft hoogstwaarschijnlijk gezien dat ik vastloop. En wanneer er angst aanwezig is, hoeft er alleen een beetje veiligheid geboden te worden. Een klein steuntje in de rug, waardoor er weer beweging kan ontstaan. En zo bewegen centimeter voor centimeter mijn handen naar voren. KRAMP! UITVAL! PIJN! TRANEN! Terwijl één centimeter vooruit wordt gezet, wordt in deze seconde ook mijn uitval aangewakkerd. Met verkrampte handspieren zet ik door. ZUCHT! Daar zijn de handen. Stevig pakken ze de mijne vast. Dolgelukkig. Tranen van blijdschap.
Voor het eerst in drie jaar tijd (!) ontstaat er in een mum van tijd een error in mijn brein, maar is het ook slechts secondewerk (!!) dat mijn brein weer tot rust komt! Ik heb zelfs geen naweeën van mijn uitval klachten. Helderder dan te voren. Ik leer dat mijn uitvalklachten worden veroorzaakt wanneer mijn brein wordt getriggerd in een oud stuk. Door uit te reiken, oogcontact te maken, handen vast te pakken, in welke vorm dan ook de veiligheid in het hier en nu op te zoeken, wordt mijn brein weer tot rust gebracht.
Oh boy oh boy, ik kwispel van geluk!
